“…bëja. Pra, sapo më thanë për një shtëpi shumë të besueshme të kujdesit të pleqve, menjëherë shkova për ta parë. Me të vërtetë dukej si vendi i përsosur për nënën time.

Mendova se kisha gjetur një strehim të mirë. Por, pas disa ditësh, fillova të kisha dyshime.

Shkova për të vizituar nënën time dhe pashë që ajo kishte një sy të zi.

Ajo nuk më tha ndonjë gj. Nëna ime nuk kishte më pavarësinë e saj dhe i duhej të përdorte pelena për të moshuarit.

Kisha dëgjuar tashmë lidhur me abuzimet me njerëz të një moshe të caktuar, por nuk mund të besoja se po ndodhte në ato vende.

Pra, për të hequr qafe çdo dyshim, vendosa të vendos një kamera të fshehtë, dëshiroja të regjistroja se çfarë po ndodhte brenda. Ditën tjetër, me arsyetimin për të shkuar për të përshëndetur nënën time, e mora atë dhe kur u ktheva në shtëpinë time, pashë gjithçka.

Nuk ishte vendi që më kishin përshkruar, por ishte një vend i tmerrshëm. Unë nuk mund të imagjinoj se si nëna ime ishte atje.

Asaj i është dashur të vuante të gjitha këto.

Pra, unë vendosa t’i tregoj Alan Cavel, drejtor i shtëpisë së pensionit, çfarë po ndodhte atje.

Burri ka pranuar se ai ka dështuar në punën e tij. I gjithë stafi është shkarkuar.

Pothuajse i gjithë stafi keqtrajtonin nënën time. Për më tepër, mund të shihni shumë mirë që një burrë hyn në dhomë dhe fryn hundën me çarçafin e nënës sime.

Përveç kësaj, shumë anëtarë të tjerë të shtëpisë së daljes në pension hyjnë në dhomë dhe i vjedhin sendet e veta, pa i thënë ndonjë gjë.

Gjëja më e keqe është se ata me të njëjtin peshqir që i fshijnë trupin i fshijnë edhe fytyrën nënës sime. Unë nuk mund të besoj atë që ajo ka vuajtur për shkakun tim”.

Helen vdiq në vitin 2016, por pavarësisht se ishte një infermiere e Luftës së Dytë Botërore, ajo nuk pati një pleqëri të qetë, ashtu si të gjithë njerëzit e moshuar meritojnë.